Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mrągowie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 maja 2019 roku

Sąd Rejonowy w Mrągowie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Krzysztof Połomski
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Milena Urbanowicz

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2019 roku w Mrągowie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Banku (...) S.A.
z siedzibą w W.

przeciwko M. D.

o zapłatę

I.  zasądza od pozwanej M. D. na rzecz powoda (...) Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę
42.839,46 (czterdzieści dwa tysiące osiemset trzydzieści dziewięć złotych
i czterdzieści sześć groszy) z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie, lecz nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych
za opóźnienie, liczonymi od kwoty 40.580,24 zł (czterdzieści tysięcy pięćset osiemdziesiąt złotych i dwadzieścia cztery grosze) od dnia 9 sierpnia
2018 roku do dnia zapłaty,

II.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 4.153 zł (cztery tysiące sto pięćdziesiąt trzy złote) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 zł (trzy tysiące sześćset złotych) tytułem kosztów zastępstwa procesowego,

III.  nakazuje ściągnięcie od pozwanej M. D. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mrągowie kwoty 1.606 zł (jeden tysiąc sześćset sześć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt I C 56/19

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. wniósł o zasądzenie od pozwanej M. D. na jego rzecz kwoty 42.839,46 złotych
z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie, lecz nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 40.580,24 złotych od dnia 9 sierpnia
2018 roku do dnia zapłaty, a także o zasądzenie od pozwanej na jego rzecz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu podniósł, że wierzytelność objęta pozwem wynika z braku zapłaty przez pozwaną należności z tytułu umowy pożyczki z dnia 4 listopada 2015 roku zawartej przez nią z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W.. Pozwana nie spłaciła tej pożyczki i nie reagowała na wezwania do zapłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 19 września 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie nakazał pozwanej M. D., aby w ciągu dwóch tygodni od doręczenia nakazu zapłaciła powodowi kwotę 42.839,46 złotych z odsetkami umownymi w wysokości 10 % rocznie, lecz nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie, liczonymi od kwoty 40.580,24 złotych od dnia 9 sierpnia
2018 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 536 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwana M. D. wniosła sprzeciw od powyższego nakazu zapłaty, nie przedstawiając żadnej argumentacji.

W toku procesu złożyła pismo, w którym zarzuciła, iż wypowiedzenie umowy kredytu stanowiło naruszenie art. 5 kc, gdyż bank wezwał ją do wniesienia opłaty uwiarygadniającej,
a co za tym idzie wypowiedzenie umowy miało charakter warunkowy, co zgodnie
z orzecznictwem Sądu Najwyższego jest niedopuszczalne.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 4 listopada 2015 roku (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą w W. zawarła z M. D. umowę pożyczki nr (...) na kwotę 47.790 złotych.

(bezsporne, a nadto dowód: umowa pożyczki nr (...) z dnia 04.11.2015r. – k. 57-62)

M. D. początkowo spłacała raty pożyczki, jednakże później tego zaprzestała. Okoliczność ta stała się przyczyną wypowiedzenia jej w dniu 20 lutego 2018 roku przez (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. umowy pożyczki
i wezwania jej do zapłaty zadłużenia wynoszącego wówczas kwotę 39.003,14 złotych.
W treści wypowiedzenia znalazła się adnotacja, że spełnienie przez pożyczkobiorcę określonych warunków spowoduje utratę mocy wypowiedzenia.

(dowód: historia operacji – k. 37-40, wypowiedzenie umowy pożyczki z dnia 20.02.2018r. – k. 41-43)

W dniu 27 lipca 2018 roku (...) Bank (...) S.A.
z siedzibą wezwała M. D. do zapłaty kwoty 42.683,83 złotych tytułem należności wynikających z umowy pożyczki nr (...). M. D. nie uregulowała tej należności.

(dowód: wezwanie do zapłaty – k. 47, wyciąg z ksiąg rachunkowych – k. 44)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne i jako takie podlegało uwzględnieniu w całości.

Na wstępie wskazać należy, iż w świetle stanowisk stron postępowania za niewątpliwe
i jednoznacznie ustalone uznał Sąd zasadnicze okoliczności leżące u podstaw zgłoszonego powództwa. Niewątpliwym a zarazem niekwestionowanym w toku procesu były bowiem takie okoliczności jak fakt zawarcia przez pozwaną umowy pożyczki nr (...) w dniu 4 listopada 2015 roku z (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w W. i fakt braku spłaty należności z tej umowy. Okoliczności
te znajdują nadto potwierdzenie w przedłożonych przez stronę powodową do akt dokumentach w postaci umowy pożyczki, oświadczenia o jej wypowiedzeniu, wezwaniach pozwanej do zapłaty należności oraz wyciągu z ksiąg bankowych. W świetle uregulowania
z art. 232 zd. pierwsze kpc to na stronie pozwanej spoczywał w tej sytuacji ciężar dowodu spłaty zobowiązania względem powoda (odzwierciedla to również rzymska paremia
„ ei incumbit probatio qui dicit, non ei qui negat”). Tymczasem pozwana nie wykazała,
że spłaciła zobowiązania zaciągnięte na podstawie w/w umowy pożyczki. Nie można bowiem uznać za przekonujący dowód w tym zakresie potwierdzenie wpłaty z dnia 3 sierpnia
2018 roku ( vide: k. 69). Po pierwsze, jest to tylko kserokopia dokumentu, a nie jego oryginał. Po drugie, wpłata została dokonana na nieaktualne konto, a sama pozwana przedłożyła pismo powoda z dnia 24 lipca 2018 roku informujące ją o zmianie numeru rachunku do spłat ( vide: k. 66). Po trzecie zaś, z dowodu wpłaty wynika, że dotyczyć ona miała spłaty należności
z dwóch różnych umów bez rozbicia uiszczanej należności na poszczególne umowy.

Pozwana w żaden sposób nie podważyła ani autentyczności, ani prawdziwości danych zawartych we wskazanej dokumentacji, nie wykazała też, by wbrew twierdzeniom powoda spłaciła przynajmniej część zobowiązań od niego dochodzonych. Treść wyciągu z ksiąg banku w połączeniu z wydrukiem historii rachunku bankowego w jednoznaczny sposób pozwalają zaś na zweryfikowanie wysokości roszczeń nim objętych w konfrontacji
z wysokością wierzytelności objętej żądaniem pozwu.

Pozwana zgłosiła natomiast zarzut przedwczesności powództwa z uwagi na brak skutecznego wypowiedzenia umowy, którego uwzględnienie winno prowadzić do oddalenia zgłoszonego powództwa.

Zarzut ten jednak okazał się być w ocenie Sądu niezasadny. Otóż – jakkolwiek rację ma pozwana, iż w judykaturze przyjęto, że warunkowe oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy bankowej jest niedopuszczalne – to jednak nie sposób przenieść tę argumentację
na niniejszy przypadek. Po pierwsze, w ocenie Sądu z uwagi na sposób sformułowania stosownej klauzuli w wypowiedzeniu umowy rachunku trudno w tym przypadku mówić
o warunku w rozumieniu art. 89 kc. Przyjąć bowiem należy, iż in concreto klauzula ta nie przesądza o ustanowieniu warunku w zakresie skuteczności oświadczenia o wypowiedzeniu umowy, a jedynie sugeruje klientowi banku możliwość podjęcia działań mających na celu dalsze trwanie umowy. Po drugie zaś, nawet gdyby przyjąć, iż brzmienie w/w klauzuli przesądza o uznaniu jej za warunek w rozumieniu art. 89 kc, to z pewnością byłby to warunek rozwiązujący a nie zawieszający. Spełnienie przez pozwaną świadczenia skutkowałoby bowiem rozwiązaniem skutku jednostronnego oświadczenia w postaci wypowiedzenia umowy, czyli powrotem do trwania umowy. Za niedozwolone przyjmuje się zaś w doktrynie
i orzecznictwie ustanawianie warunków zawieszających. O warunku zawieszającym mówi się wówczas, gdy powstanie skutku czynności prawnej uzależnione jest od zdarzenia przyszłego
i niepewnego. Jeśli zaś od takiego zdarzenia uzależnione jest ustanie skutków czynności prawnej, wówczas mówimy o warunku rozwiązującym. Powód formułując w taki sposób treść klauzuli w wypowiedzeniu umowy nie warunkował skuteczności wypowiedzenia umowy, bo ono dokonało się już w momencie złożenia stosownego oświadczenia. Zasugerował jedynie możliwość powrotu do umowy, a więc rozwiązania skutku w postaci wypowiedzenia umowy, w przypadku spłaty zobowiązań wynikających z umowy pożyczki, co jednak nie nastąpiło.

W realiach sprawy brak również jakichkolwiek podstaw do uznania, iż powód nadużył przysługujące mu prawo podmiotowe. Pozwana pożyczyła od powoda pieniądze
w stosunkowo wysokiej kwocie. Zaniechała spłaty należności z umowy, nie wskazując,
by przyczyną takiej sytuacji była jakaś nadzwyczajna sytuacja w jej życiu osobistym lub zawodowym. Oczywistą konsekwencją braku spłaty należności z umów bankowych jest wypowiadanie takich umów, do czego doszło również i w tym przypadku. Od czasu wpływu sprawy w elektronicznym postępowaniu upominawczym do czasu wydania niniejszego rozstrzygnięcia minęło 9 miesięcy, a pozwana w tym czasie nie uiściła na rzecz powoda żadnej części należności wynikających z umowy pożyczki, w tym choćby rat pożyczkowych wynikających z tej umowy. W tej sytuacja zarzut z art. 5 kc postawiony przez pozwaną jawi się jako zupełnie nieuzasadniony.

Mając zatem powyższe na uwadze – na podstawie art. art. 720 § 1 kc – orzeczono jak w punkcie I wyroku.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o regułę z art. 98 § 1 i § 3 kpc w zw.
z art. 99 kpc w zw. z § 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych ( tekst jednolity: Dz. U. z 2018r., poz. 265), zasądzając od pozwanego na rzecz powódki kwotę 4.153 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 3.600 złotych tytułem kosztów zastępstwa procesowego (pkt II wyroku).

W konsekwencji przyjętej reguły orzeczenia o kosztach procesu na podstawie
art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( tekst jednolity Dz. U. z 2019r. poz. 785) Sąd nakazał ściągnięcie od pozwanej na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego w Mrągowie kwoty 1.606 złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych (pkt III wyroku). Na koszty te składała się wyłącznie nieuiszczona dotychczas część opłaty sądowej od pozwu.

/-/ SSR Krzysztof Połomski